quinta-feira, 27 de maio de 2010

Salão de Recusados XVI : Poesia Galega


A alma mais profunda foi comum, no início, e ainda hoje a contiguidade entre o norte de Portugal e a Galiza é enorme. Entre a chuva, a morrinha ou o "inho" minhoto e o "iño" galego há toda uma irmandade de ternura. E há, pelo menos, para lá dos trovadores galaico-porugueses, um nome incontornável - Rosalía.

1. Um repoludo gaiteiro
de pano sedán vestido
com'un príncipe cumprido
cariñoso e falangueiro,
antr'os mozos o primeiro
e nas suidades sin par,
tiña costum'en cantar
aló po-la mañanciña,
con esta miña gaitiña
as nenas ei de engañar.

Rosalía de Castro (1837-1885)


2. D'aldea lexana fumegan as tellas;
detrás d'os petoutos vay póndos'o sol;
retornam pr'os eidos co'a noite as ovellas
tiscando n'as veiras o céspede mol.
Un vello, arrimado n'un pau de sanguiño,
o monte atravesa de car'o piñar.
Vay canso; unha pedra topóu n'o camiño
e n'ela sentou-se pra folgos tomar.
- Ay!, dixo, qué triste!
qué triste eu estóu!
Y- un sapo qu'oía
repuxo: - Cro, cro!

Manuel Curros Enriquez (1851-1908)


3. Sopra o curisco fora
arrofíanse os campos coa xiada
cai das nubes a neve peneirada...
o inverno chora,
no tellado da casa; o vento refunfuña
cando pasa
y-as tellas arrebuña.

Gonzalo López Abente (1878-1963)


P. S. : Para MR que, há pouco, lembrou Rosalía.

1 comentário: